ciemię (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) książk. anat. górna część czaszki, znajdująca się wokół jej szczytu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ciemię ciemiona dopełniacz ciemienia ciemion celownik ciemieniu ciemionom biernik ciemię ciemiona narzędnik ciemieniem ciemionami miejscownik ciemieniu ciemionach wołacz ciemię ciemiona - przykłady:
- (1.1) Na to gawędziarz całkiem już wyszedł z siebie i rąbnął go lagą w ciemię[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. ciemieniowy
- rzecz. ciemiączko n, ciemieniucha ż
- związki frazeologiczne:
- nie w ciemię bity (daw. w ciemię nie bity)
- etymologia:
- prasł. *těmę[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) sinciput
- białoruski: (1.1) це́мя n
- hiszpański: (1.1) coronilla ż
- niemiecki: (1.1) Scheitel n
- rosyjski: (1.1) те́мя n
- ukraiński: (1.1) ті́м'я n
- źródła:
- ↑ Ewa Białołęcka, Róża Selerbergu, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Hasło „ciemię” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.