chałtura (język polski)

wymowa:
IPA: [xawˈtura], AS: [χau̯tura] ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) dodatkowa, łatwa praca (szczególnie z dziedziny kultury, sztuki), ale zazwyczaj mało ambitna, wykonywana jedynie dla szybkiego zarobku, często niedbale
(1.2) efekt, produkt chałtury (1.1)
odmiana:
przykłady:
(1.1) Nie mogę dziś wpaść do ciebie, bo mam chałturę na bankiecie dla jakichś nowobogackich.
(1.2) Przyszedł właściciel galerii obejrzeć moje obrazy, a tu na wierzchu leżą same chałtury.
składnia:
kolokacje:
chałtura piosenkarska • łapać/uprawiać chałturę
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chałturnictwo n, chałturnik ż, chałturowiec m, chałturszczyk m, chałturzysta m, chałturzystka ż
zdrobn. chałturka ż
przym. chałturowy, chałturniczy
czas. chałturzyć
związki frazeologiczne:
etymologia:
ros. халтура[1]
Początkowo tylko w żargonie teatralnym[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Adam Wolański, Słownik terminów muzyki rozrywkowej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-12966-2, s. 61.
  2. ↑ Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 90.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.