bielaczek (język polski)
tracz bielaczek (1.1)
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) ornit. Mergus albellus[1], tracz bielaczek, gatunek z rodziny kaczkowatych; zob. też bielaczek w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bielaczek bielaczki dopełniacz bielaczka bielaczków celownik bielaczkowi bielaczkom biernik bielaczka bielaczki narzędnik bielaczkiem bielaczkami miejscownik bielaczku bielaczkach wołacz bielaczku bielaczki - przykłady:
- (1.1) Widzę nurkujące co chwilę tracze nurogęsi, tracze długodziobe i bielaczki[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) tracz bielaczek
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) tracz
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) smew
- esperanto: (1.1) blanka merĝo
- estoński: (1.1) väikekoskel
- fiński: (1.1) uivelo
- jakucki: (1.1) билгинэх
- północnolapoński: (1.1) gárggogoalsi
- rosyjski: (1.1) луток
- słowacki: (1.1) potápač malý
- źródła:
- ↑
Hasło „Mergus albellus” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia. - ↑ JACEK TYBLEWSKI, Dziennik Polski, 18/02/2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.