benedico (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) chwalić, mówić dobrze o kimś^[1]

(1.2) p.łac. łac.kośc. błogosławić^[1]

odmiana:

(1.1-2) benedīcō, benedīcere, benedīxī, benedictum (koniugacja III)

przykłady:

(1.2) Benedictus, qui venit in nomine Domini!^[2] → Błogosławiony, który przychodzi w imię Pana!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) laudō

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Benedictus m, benedictiō ż

przym. benedictus

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. bene + dīcō

uwagi:

W łacinie klasycznej zapisywane rozdzielnie: bene dico^[1].

źródła: