awanturnica (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) kobieta skłonna do kłótni, awantur, często awanturująca się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik awanturnica awanturnice dopełniacz awanturnicy awanturnic celownik awanturnicy awanturnicom biernik awanturnicę awanturnice narzędnik awanturnicą awanturnicami miejscownik awanturnicy awanturnicach wołacz awanturnico awanturnice - przykłady:
- (1.1) Ile razy ci mówiłam, żebyś nie wpuszczał tu tej awanturnicy.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) reg. śl. bizantyja
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) kobieta
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. awantura ż, awanturka ż, awanturnictwo n, awanturniczość ż, awanturzenie n
- forma męska awanturnik m
- czas. awanturować się
- przym. awanturniczy
- przysł. awanturniczo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. awanturnik + -ca < pol. awantura + -nik < franc. aventure → przygoda[1][2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: awanturnik
- białoruski: (1.1) скандалістка ż
- źródła:
- ↑
Hasło „awantura” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑
Hasło „awantura” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.