Pont (język polski)
Pont (1.1)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) geogr. hist. kraina historyczna w północno-wschodniej części Azji Mniejszej, nad Morzem Czarnym, w starożytności niezależne królestwo, następnie prowincja rzymska; zob. też Pont w Wikipedii
- (1.2) daw. Morze Czarne[1]
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) etn. mieszkaniec Pontu (1.1)
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Pont Ponty dopełniacz Pontu Pontów celownik Pontowi Pontom biernik Pont Ponty narzędnik Pontem Pontami miejscownik Poncie Pontach wołacz Poncie Ponty - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Pont Pontowie dopełniacz Ponta Pontów celownik Pontowi Pontom biernik Ponta Pontów narzędnik Pontem Pontami miejscownik Poncie Pontach wołacz Poncie Pontowie - przykłady:
- (1.1) Biskupi Cezarei Kapadockiej byli metropolitami Kapadocji i egzarchami, czyli namiestnikami patriarchy, w regionie Pontu.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (2.1) Pontyjczyk mos
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) Azja Mniejsza
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Poncjusz m, pontyjski m
- forma żeńska Pontyjka ż
- przym. pontyjski, poncki, pontycki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Pontus
- baskijski: (1.1) Ponto
- francuski: (1.1) Pont m
- łaciński: (1.1) Pontus m
- nowogrecki: (1.1) Πόντος m
- ormiański: (1.1) Պոնտոս
- pontyjski: (1.1) Πόντος m
- rosyjski: (1.1) Понт m
- starogrecki: (1.1) Πόντος m
- źródła:
- ↑
Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 599.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.