Pięcioksiąg (język polski)

Pięcioksiąg (1.1)

wymowa:

IPA: [pʲjɛ̇̃ɲˈʨ̑ɔ̇cɕɔ̃ŋk], AS: [pʹi ̯ė̃ńćȯḱśõŋk], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• podw. art.• nazal.• asynch. ą • asynch. ę • i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) rel. zbiór pięciu świętych ksiąg judaizmu składających się na Torę

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Pięcioksiąg
dopełniacz	Pięcioksięgu
celownik	Pięcioksięgowi
biernik	Pięcioksiąg
narzędnik	Pięcioksięgiem
miejscownik	Pięcioksięgu
wołacz	Pięcioksięgu

przykłady:

(1.1) Ten niemiecki biblista zajął się badaniem Pięcioksięgu, w którym wyodrębnił cztery warstwy redakcyjne: jahwistyczną, elohistyczną, deuteronomiczną i kapłańską^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) Pentateuch, Tora

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pięcioksiąg mrz

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pięć + księga

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Pentateuch
• baskijski: (1.1) Pentateuko
• hiszpański: (1.1) Pentateuco m
• interlingua: (1.1) pentateucho
• jidysz: (1.1) חומש m
• kaszubski: (1.1) Piãcoksąg m, Piãcoknéga ż
• łaciński: (1.1) Pentateuchus m
• nowogrecki: (1.1) Πεντάτευχος ż
• rosyjski: (1.1) Пятикнижие n
• starogrecki: (1.1) Πεντάτευχος ż
• włoski: (1.1) Pentateuco m

źródła: