Konstanty (język polski)

wymowa:
IPA: [kɔ̃w̃ˈstãntɨ], AS: [kõũ̯stãnty], zjawiska fonetyczne: nazal.samogł.+n/m+szczelin.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Konstanty w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Konstanty wprowadził się do Rudy z całą rodziną.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pan Konstanty • brat / kuzyn / wujek / dziadek Konstanty • mężczyzna imieniem (o imieniu) Konstanty mieć na imię / nosić imię / używać imienia Konstanty • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Konstanty • otrzymać / dostać / przybrać imię Konstanty • dzień imienin / imieniny Konstantego
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Konstandinos mos, Kostas mos, Konstantynowicz mos, Konstantyna ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „Konstanty” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 263.
  2. Hasło „Konstanty” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 422.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Konstanty” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  4. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Konstanty” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.