-anin (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
przyrostek
- (1.1) tworzy rzeczowniki rodzaju męskoosobowego
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik -anin -anie dopełniacz -anina -an[1] celownik -aninowi -anom biernik -anina -an narzędnik -aninem -anami miejscownik -aninie -anach wołacz -aninie -anie - przykłady:
- (1.1) Cieszyn + -anin = cieszynianin
- (1.1) Franciszek + -anin = franciszkanin
- (1.1) Łeba + -anin = łebianin
- (1.1) powódź + -anin = powodzianin
- (1.1) ziemia + -anin = ziemianin
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- prasł. *-janinъ[2]
- uwagi:
- zobacz słowa kończące się na „-anin”
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Jeżeli temat kończy się na k lub w przypadku nazw członków zgromadzeń zakonnych, w D. lm występuje forma -anów, np. Amerykanów, salezjanów; końcówkę -anów mają także słowa aganin, grubianin i purytanin; zobacz też:
Porada „przyrostek -anin a dopełniacz liczby mnogiej” w: Poradnia językowa PWN. Porada „odmiana nazw mieszkańców z przyrostkiem -anin” w: Poradnia językowa PWN. - ↑ Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 357.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.