Mięsień pochyły środkowy (łac. musculus scalenus medius), mięsień pochyły pierwszego żebra (łac. musculus scalenus primae costae) – mięsień kręgowców, zaliczany do mięśni głębokich szyi.
Mięsień ten jest najbardziej powszechnie występującym z mięśni pochyłych. Leży grzbietowo w stosunku do tętnicy obojczykowej i sięga od pierwszego żebra do wyrostków poprzecznych kręgów szyjnych. Przy obustronnym skurczu zgina szyję, a przy jednostronnym skręca ją w bok[1].
U kopytnych niedaleko pierwszego żebra oddziela się od tego mięśnia niewielkie pasmo określane jako mięsień pochyły najmniejszy (łac. musculus scalenus minimus)[1].
U człowieka bierze początek na wyrostkach poprzecznych wszystkich kręgów szyjnych, a kończy się na górnej powierzchni pierwszego żebra, tuż za mięśniem pochyłym przednim. Jak inne mięśnie pochyłe, unaczyniony jest przez gałęzie tętnicy podobojczykowej, a unerwiony przez krótkie gałęzie odchodzące od splotu szyjnego i splotu ramiennego. Gdy kręgosłup jest ustalony, mięśnie pochyłe unoszą żebra i działają jako pomocnicze mięśnie wdechowe. Działając jednostronnie na kręgosłup, odwodzą go w stronę, po której działają, a działając obustronnie, zginają kręgosłup w przód[2][3].
Przypisy
- 1 2 Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1. Aparat ruchowy. Wydawnictwo naukowe PWN, 2013, s. 323.
- ↑ Zofia Ignasiak: Anatomia układu ruchu. Wyd. II. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2013, s. 90. ISBN 978-83-7609-912-5.
- ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 745, ISBN 978-83-200-4323-5.