Mięsień dźwigacz powieki górnej (łac. musculus levator palpebrae superioris) – w anatomii człowieka jeden z mięśni otaczających gałkę oczną. Jest najwyżej położonym mięśniem z tej grupy, przebiegającym pod stropem oczodołu. Zaczyna się w pierścieniu ścięgnistym wspólnym, w okolicy powierzchni dolnej skrzydła mniejszego kości klinowej, z przodu od kanału wzrokowego[1][2]. Biegnie do przodu i w okolicy górnego brzegu oczodołu rozdziela się na dwie blaszki ścięgna końcowego. Blaszka powierzchowna (lamina superficialis), przechodząc między mięśniem okrężnym oka a tarczką górną, kończy się w skórze powieki. Blaszka głęboka (lamina profunda), zawierająca także włókna mięśniowe gładkie nazywane mięśniem tarczkowym górnym (musculis tarsalis superior), kończy się na przedniej i górnej powierzchni tarczki górnej[2][3].
Główna część mięśnia jest unerwiona przez gałąź górną nerwu okoruchowego (III nerwu czaszkowego), a mięsień tarczkowy górny przez zazwojowe włókna współczulne od zwoju szyjnego górnego. Skurcz mięśnia dźwigacza powieki górnej powoduje ruch powieki ku górze i wytwarza bruzdę powiekową górną. Porażenie objawia się opadaniem powieki (ptozą)[2][1].
Przypisy
- 1 2 Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 106–107, ISBN 978-83-66548-16-9.
- 1 2 3 Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 271.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 260.
Bibliografia
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.