Mięsień zwieracz górny gardła (łac. musculus constrictor pharyngis superior, musculus cephalopharyngeus) – w anatomii człowieka mięsień gardła, jeden z trzech jego zwieraczy (obok mięśnia zwieracza środkowego gardła i mięśnia zwieracza dolnego gardła)[1][2].
Jest kształtu czworobocznego. Leży najgłębiej i najwyżej w stosunku do pozostałych zwieraczy gardła. Przyczepia się do tylnego brzegu blaszki przyśrodkowej wyrostka skrzydłowatego i haczyka skrzydłowego (część skrzydłowo-gardłowa), szwu skrzydłowo-żuchwowego (część policzkowo-gardłowa), tylnej części kresy żuchwowo-gnykowej (część żuchwowo-gardłowa) i brzegu bocznego nasady języka (część językowo-gardłowa). Włókna kończą się na szwie gardła[1].
Unerwiony jest przez nerw językowo-gardłowy ze splotu gardłowego[1][2].
Wspólnie z pozostałymi zwieraczami gardła bierze udział przesuwaniu kęsa pokarmu w dół podczas przełykania, zwężając gardło. Jego skurcz powoduje wpuklenie tylnej ściany gardła do wewnątrz. Dzięki temu tworzy się wał, który opiera się o tylny brzeg podniebienia miękkiego, uzupełniając odgraniczenie części nosowej od ustnej gardła, zapobiegając cofaniu się pokarmu[1][2]
Przypisy
- 1 2 3 4 Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 133–137, ISBN 978-83-200-4501-7.
- 1 2 3 Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 211–213, ISBN 978-83-66548-16-9.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.