Dżuma jako metafora

Zarazę można też traktować jako metaforę szerszych zjawisk. Np. dżumę z powieści Alberta Camusa odczytano, chyba zgodnie z intencjami autora, jako metaforę totalitaryzmu, wszelkiego zła i zagrożenia. Uprawnia do tego już motto powieści, słowa Daniela Defoe: „Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście,poprzez coś innego, co nie istnieje”. Warto zwrócić uwagę także na taki cytat: „(...) bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika, (...) może przez dziesiątki lat pozostać w meblach i bieliźnie (...) nadejdzie być może dzień, kiedy (...) dżuma obudzi swe szczury i pośle je, by umierały w szczęśliwym mieście”. Do tak uogólniających interpretacji skłaniają również czasy, w których powieść-parabola powstała – Camus napisał ją po koszmarze II wojny światowej.