wykoleić (język polski)

lokomotywa się wykoleiła (2.1)
wymowa:
IPA: [ˌvɨkɔˈlɛjiʨ̑], AS: [vykolei ̯ić], zjawiska fonetyczne: epenteza i ̯ akc. pob.
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wykolejać)

(1.1) spowodować wypadnięcie pojazdu z szyn
(1.2) przen. spowodować, że ktoś zdegraduje się, zmarnuje swoje życie

czasownik zwrotny dokonany wykoleić się (ndk. wykolejać się)

(2.1) wypaść samemu z szyn
(2.2) przen. zdegradować się, zmarnować swoje życie
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIa
(2.1-2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) W rejonie Szczutowa 27/28 III 1943 gwardziści z grupy Włodzimierza Ziemieckiego („Żelaznego”) wykoleili pociąg wojskowy na linii Sierpc – Rypin[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) wkoleić
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wykolejeniec m, kolej ż, wykolejenie n, wykolejanie n, kolejnictwo n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) derail
  • duński: (1.1) afspore; (1.2) afspore
  • hiszpański: (1.2) descarriar; (2.1) descarrilar; (2.2) descarriarse
  • niemiecki: (1.1) entgleisen; (1.2) entgleisen
źródła:
  1. Krystyna Malik, Raciborska Maria (red.), Przewodnik po Polsce, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.