wf (język polski)
wf (1.1)
- wymowa:
- ‹wu-ef›, IPA: [vu‿ˈɛf], AS: [vu‿ef], zjawiska fonetyczne: akc. na ost.
-
- znaczenia:
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego
- (1.1) = eduk. wychowanie fizyczne (zajęcia szkolne)[1]
- odmiana:
- (1.1) nieodm., lub
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wf wf dopełniacz wf wf celownik wf wf biernik wf wf narzędnik wf wf miejscownik wf wf wołacz wf wf przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wf wf-y dopełniacz wf-u wf-ów celownik wf-owi wf-om biernik wf wf-y narzędnik wf-em wf-ami miejscownik wf-ie wf-ach wołacz wf-ie wf-y - przykłady:
- (1.1) Dostałam dziś piątkę z wf-u za dwa gole w siatkę.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) AWF
- synonimy:
- (1.1) WF, wf., wuef
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wuefista m, wuefistka ż, wuef mrz
- skr. WF, wf., wuef
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- inna pisownia: WF[1][2], wf.[3] lub pot. wuef[4][5]
- tłumaczenia:
- źródła:
- 1 2
Hasło „wf” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑
Hasło „WF” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „wf.” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „wuef” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „wuef” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.