wadzić (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈvaʥ̑iʨ̑], AS: [vaʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) książk. być przeszkodą, zawadą; przeszkadzać, zawadzać
(1.2) przest. doprowadzać do nieporozumień; różnić kogoś z kimś

czasownik zwrotny

(2.1) przest. (współcz. gw. (Śląsk Cieszyński)[1]) kłócić się
odmiana:
koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Paweł, spokojny, nie wadził nikomu, • Gaweł najdziksze wymyślał swawole[2].
(2.1) Wczoraj z Ewą się powadziliśmy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wadzenie n, zawada ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kłócić się
  • białoruski: (1.1) перашкаджаць, pot. ва́дзіць
  • wilamowski: (1.2) siaelda
źródła:
  1. Słowniczek trudniejszych wyrazów gwarowych, w: Alina Kopoczek, Śpiewnik Macierzy Ziemi Cieszyńskiej, Cieszyn 1988, str. 375-380.
  2. A. Fredro: Paweł i Gaweł.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.