trębacz (język polski)
trębacz (1.1)
trębacz (1.2)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) muz. muzyk, który gra na trąbce
- (1.2) sygnalista, który wygrywa sygnały na trąbce
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik trębacz trębacze dopełniacz trębacza trębaczy / rzad. trębaczów[1] celownik trębaczowi trębaczom biernik trębacza trębaczy / rzad. trębaczów narzędnik trębaczem trębaczami miejscownik trębaczu trębaczach wołacz trębaczu trębacze depr. M. i W. lm: (te) trębacze - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. trąbka ż, trąba ż, trąbeczka ż, trąbienie n, zatrąbienie n
- czas. trąbić ndk., zatrąbić dk.
- przym. trąbkowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) tronpetari
- hiszpański: (1.1) trompetista
- litewski: (1.1) trimitininkas m
- rosyjski: (1.1) трубач m; (1.2) сигналист m
- ukraiński: (1.1) трубач m; (1.2) сигналіст m
- źródła:
- ↑ Hasło „trębacz” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1194.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.