staroczeski (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌstarɔˈʧ̑ɛsʲci], AS: [staročesʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) używany, powstały, dziejący się w dawnych Czechach; pochodzący, wywodzący się z dawnych Czech
- (1.2) dotyczący języka staroczeskiego
- (1.3) hist. polit. związany ze stronnictwem staroczechów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) jęz. język staroczeski
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik staroczeski staroczeska staroczeskie staroczescy staroczeskie dopełniacz staroczeskiego staroczeskiej staroczeskiego staroczeskich celownik staroczeskiemu staroczeskiej staroczeskiemu staroczeskim biernik staroczeskiego staroczeski staroczeską staroczeskie staroczeskich staroczeskie narzędnik staroczeskim staroczeską staroczeskim staroczeskimi miejscownik staroczeskim staroczeskiej staroczeskim staroczeskich wołacz staroczeski staroczeska staroczeskie staroczescy staroczeskie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- czeski: (1.1) staročeský
- słowacki: (1.1) staročeský; (1.2) staročeský; (1.3) staročeský; (2.1) staročeština ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.