siennik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈɕɛ̇̃ɲːik], AS: [śė̃•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• gemin.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) duży płócienny worek wypełniony słomą (sieczką) lub sianem, służący za materac do spania[1]; zob. też siennik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik siennik sienniki dopełniacz siennika sienników celownik siennikowi siennikom biernik siennik sienniki narzędnik siennikiem siennikami miejscownik sienniku siennikach wołacz sienniku sienniki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) strużok
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. siano n, siennica ż
- przym. siennikowy, sienny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. sienny + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) strawbed
- bułgarski: (1.1) тюфлек m
- niemiecki: (1.1) Strohsack m
- słowacki: (1.1) slamník m
- wilamowski: (1.1) śtruwzak m, strufsaok m
- źródła:
- ↑ Małgorzata Szubert, Leksykon rzeczy minionych i przemijających, Muza, Warszawa 2004, ISBN 83-7319-486-X, s. 244.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.