samostanowienie (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌsãmɔstãnɔˈvʲjɛ̇̃ɲɛ], AS: [sãmostãnovʹi ̯ė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) decydowanie o własnym losie
- odmiana:
- (1.1) blm
przypadek liczba pojedyncza mianownik samostanowienie dopełniacz samostanowienia celownik samostanowieniu biernik samostanowienie narzędnik samostanowieniem miejscownik samostanowieniu wołacz samostanowienie - przykłady:
- (1.1) Uznanie prawa do samostanowienia krajów arabskich, zarówno w wymiarze politycznym, jak i kulturowym, powinno prowadzić do pokojowego współistnienia tych krajów z państwami Zachodu.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. samo- + stanowienie
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) self-determination
- baskijski: (1.1) autodeterminazio
- galicyjski: (1.1) autodeterminación ż
- hiszpański: (1.1) autodeterminación ż
- kataloński: (1.1) autodeterminació ż
- niemiecki: (1.1) Selbstbestimmung ż
- portugalski: (1.1) autodeterminação ż
- źródła:
- ↑ Katarzyna Brataniec, Zachód i Islam. Dylematy relacji, s. 23.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.