punicki (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pũˈɲiʦ̑ʲci], AS: [pũńicʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
-
- znaczenia:
przymiotnik
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) wymarły język używany przez starożytnych Kartagińczyków, wywodzący się z języka fenickiego
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik punicki punicka punickie puniccy punickie dopełniacz punickiego punickiej punickiego punickich celownik punickiemu punickiej punickiemu punickim biernik punickiego punicki punicką punickie punickich punickie narzędnik punickim punicką punickim punickimi miejscownik punickim punickiej punickim punickich wołacz punicki punicka punickie puniccy punickie nie stopniuje się - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik punicki punickie dopełniacz punickiego punickich celownik punickiemu punickim biernik punicki punickie narzędnik punickim punickimi miejscownik punickim punickich wołacz punicki punickie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) kartagiński
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Punijczyk m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Punic
- baskijski: (1.1) puniko
- białoruski: (1.1) пунічны
- bułgarski: (1.1) пунически
- hiszpański: (1.1) púnico
- nowogrecki: (1.1) καρχηδονιακός, καρχηδονικός
- rosyjski: (1.1) пунический
- słowacki: (1.1) púnsky; (2.1) púnčina ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.