postronny (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pɔˈstrɔ̃nːɨ], AS: [postrõ•ny], zjawiska fonetyczne: nazal.• gemin.
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) niezależny od jakiejś grupy osób i niezaangażowany w jej sprawy; t. niebiorący w czymś bezpośredniego udziału
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik postronny postronna postronne postronni postronne dopełniacz postronnego postronnej postronnego postronnych celownik postronnemu postronnej postronnemu postronnym biernik postronnego postronny postronną postronne postronnych postronne narzędnik postronnym postronną postronnym postronnymi miejscownik postronnym postronnej postronnym postronnych wołacz postronny postronna postronne postronni postronne - przykłady:
- (1.1) Jak mógł twierdzić, że on, osoba postronna, lepiej od niej wie, jak było naprawdę![1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. strona ż, postronność ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- rosyjski: (1.1) сторонний, посторонний
- źródła:
- ↑ Bronisław Świderski, Słowa obcego, 1998, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.