pokutnik (język polski)

wymowa:
IPA: [pɔˈkutʲɲik], AS: [pokutʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek odprawiający pokutę
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Drogą szedł pokutnik odziany we włosiennicę.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pokuta ż, pokutowanie n
forma żeńska pokutnica ż
czas. pokutować ndk.
przym. pokutny, pokutniczy
przysł. pokutniczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. pokuta + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.