pokutnik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pɔˈkutʲɲik], AS: [pokutʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek odprawiający pokutę
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pokutnik pokutnicy dopełniacz pokutnika pokutników celownik pokutnikowi pokutnikom biernik pokutnika pokutników narzędnik pokutnikiem pokutnikami miejscownik pokutniku pokutnikach wołacz pokutniku pokutnicy - przykłady:
- (1.1) Drogą szedł pokutnik odziany we włosiennicę.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pokuta ż, pokutowanie n
- forma żeńska pokutnica ż
- czas. pokutować ndk.
- przym. pokutny, pokutniczy
- przysł. pokutniczo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. pokuta + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- czeski: (1.1) kajícník
- hiszpański: (1.1) penitente m
- interlingua: (1.1) penitente
- niemiecki: (1.1) Büßer m
- nowogrecki: (1.1) μετανοών m
- ukraiński: (1.1) покутник m
- wilamowski: (1.1) buser m, bu̇sser m, büser m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.