pacyfikacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpaʦ̑ɨfʲiˈkaʦ̑ʲja], AS: [pacyfʹikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) tłumienie buntu, powstania, strajku itp., zwykle przy użyciu siły zbrojnej; zob. też pacyfikacja w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pacyfikacja	pacyfikacje
dopełniacz	pacyfikacji	pacyfikacji / przest. pacyfikacyj[1]
celownik	pacyfikacji	pacyfikacjom
biernik	pacyfikację	pacyfikacje
narzędnik	pacyfikacją	pacyfikacjami
miejscownik	pacyfikacji	pacyfikacjach
wołacz	pacyfikacjo	pacyfikacje

przykłady:

(1.1) Podczas izraelskiej pacyfikacji na Zachodnim Brzegu Jordanu zginął Palestyńczyk, a dwóch zostało rannych.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pacyfikator m, pacyfista mos, pacyfistka ż, pacyfa ż, pacyfka ż, pacyfizm m

czas. pacyfikować, spacyfikować

przym. pacyfikacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) pacification, appeasement, policing operation
• białoruski: (1.1) пацыфікацыя ż
• francuski: (1.1) pacification ż
• interlingua: (1.1) appaciamento, pacification
• łaciński: (1.1) pacificatio
• niemiecki: (1.1) Befriedung
• rosyjski: (1.1) пацификация ż
• ukraiński: (1.1) пацифікація ż
• włoski: (1.1) pacificazione ż

źródła: