orant (język polski)
orant (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈɔrãnt], AS: [orãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) szt. rel. kanoniczne przedstawienie modlącej się postaci męskiej ze wzniesionymi, rozłożonymi rękami; zob. też orant w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik orant oranci dopełniacz oranta orantów celownik orantowi orantom biernik oranta orantów narzędnik orantem orantami miejscownik orancie orantach wołacz orancie oranci depr. M. i W. lm: (te) oranty - przykłady:
- (1.1) Na fresku widniał orant z wzniesionymi do góry rękami.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. oracja ż
- forma żeńska orantka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. oro
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.