nieudacznik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɲɛwuˈdaʧ̑ʲɲik], AS: [ńeu̯udačʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• epenteza ł • akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, której nic się nie udaje, której nie wiedzie się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik nieudacznik nieudacznicy dopełniacz nieudacznika nieudaczników celownik nieudacznikowi nieudacznikom biernik nieudacznika nieudaczników narzędnik nieudacznikiem nieudacznikami miejscownik nieudaczniku nieudacznikach wołacz nieudaczniku nieudacznicy depr. M. i W. lm: (te) nieudaczniki - przykłady:
- (1.1) Zabraliśmy ze sobą tego nieudacznika i wpakował nas w niezłe tarapaty.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) życiowy nieudacznik
- synonimy:
- (1.1) pot. ciapa, fajtłapa, oferma; grub. popapraniec; gw. (Śląsk Cieszyński i Zaolzie) ciumrok, gw. (Śląsk Cieszyński) leluja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. nieudacznictwo n
- forma żeńska nieudacznica ż
- przym. nieudany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) ros. неудачник[1] (neudačnik)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- rosyjski: (1.1) неудачник m
- włoski: (1.1) imbranato m
- źródła:
- ↑ Danuta Buttler, Halina Satkiewicz, Język i my, wydanie I, WSiP, Warszawa 1990, s. 38.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.