kunktator (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kũŋkˈtatɔr], AS: [kũŋktator], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. ktoś powolny w działaniu, zwlekający z czymś, ociągający się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kunktator kunktatorzy dopełniacz kunktatora kunktatorów celownik kunktatorowi kunktatorom biernik kunktatora kunktatorów narzędnik kunktatorem kunktatorami miejscownik kunktatorze kunktatorach wołacz kunktatorze kunktatorzy - przykłady:
- (1.1) Jasiek, ty kunktatorze, kiedy wreszcie mi się oświadczysz?
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kunktatorstwo n
- forma żeńska kunktatorka ż
- przym. kunktatorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. cunctator, utworzone od łac. cunctari → wahać się, zwlekać; słowo pochodzi od przydomka Fabiusza Maksimusa, dyktatora rzymskiego w czasie II wojny punickiej, który będąc świadom przewagi Kartagińczyków, unikał decydującej bitwy z Hannibalem[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „kunktator, kunktatorstwo” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.