kielecki (język polski)

kielecki (1.1) herb

wymowa:

IPA: [cɛˈlɛʦ̑ʲci], AS: [ḱelecʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) pochodzący z Kielc lub Kieleckiego, dotyczący Kielc lub Kielecczyzny

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	kielecki		kielecka	kieleckie	kieleccy	kieleckie
dopełniacz	kieleckiego		kieleckiej	kieleckiego	kieleckich
celownik	kieleckiemu		kieleckiej	kieleckiemu	kieleckim
biernik	kieleckiego	kielecki	kielecką	kieleckie	kieleckich	kieleckie
narzędnik	kieleckim		kielecką	kieleckim	kieleckimi
miejscownik	kieleckim		kieleckiej	kieleckim	kieleckich
wołacz	kielecki		kielecka	kieleckie	kieleccy	kieleckie
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Kielecka policja poszukuje cinkciarza, który oszukał mieszkańca Kielc i odkupił od niego dolary, płacąc fałszywymi złotówkami. (z Internetu)

składnia:

kolokacje:

(1.1) majonez kielecki • bułka kielecka • województwo kieleckie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Kielce lm nmos, kielczanin mos, kielczanka ż, Kielczanin mos, Kielczanka ż, Kielecczyzna ż, Kieleckie n

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. Kielce + -ski

uwagi:

tłumaczenia:

• łaciński: (1.1) Kielcensis
• ukraiński: (1.1) келе́цький
• węgierski: (1.1) kielcei

źródła: