kantownik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kãnˈtɔvʲɲik], AS: [kãntovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) urządzenie do kantowania
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) robotnik w cegielni ustawiający cegły na kant, by szybciej wyschły
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kantownik kantowniki dopełniacz kantownika kantowników celownik kantownikowi kantownikom biernik kantownik kantowniki narzędnik kantownikiem kantownikami miejscownik kantowniku kantownikach wołacz kantowniku kantowniki - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kantownik kantownicy dopełniacz kantownika kantowników celownik kantownikowi kantownikom biernik kantownika kantowników narzędnik kantownikiem kantownikami miejscownik kantowniku kantownikach wołacz kantowniku kantownicy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kant m, kancik m, kantówka ż, kantowizna ż, kanciarstwo n, kanciarz m, kanciastość ż, kantowanie n
- czas. kantować ndk.
- przym. kanciasty, kanciarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.