inwencja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ĩnˈvɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [ĩnvẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) cecha kogoś, kto jest pomysłowy i wynajduje rzeczy nowe, oryginalne[1]
- (1.2) muz. krótki instrumentalny utwór polifoniczny oparty na imitacji, często zbliżony do uproszczonej fugi
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik inwencja inwencje dopełniacz inwencji inwencji / przest. inwencyj[2] celownik inwencji inwencjom biernik inwencję inwencje narzędnik inwencją inwencjami miejscownik inwencji inwencjach wołacz inwencjo inwencje - przykłady:
- (1.1) Jan ma inwencję twórczą.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) inwencja twórcza
- synonimy:
- (1.1) kreatywność, pomysłowość, zmyślność
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. inwencyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. inventio[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) invention
- bułgarski: (1.1) инвенция ż; (1.2) инвенция ż
- duński: (1.1) opfindsomhed w
- łaciński: (1.1) inventio
- niemiecki: (1.1) Erfindungsgabe ż
- rosyjski: (1.1) находчивость ż, изобретательность ż; (1.2) инвенция ż
- źródła:
- ↑
Hasło „inwencja” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN. - ↑ Hasło „inwencja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.