ikonoklazm (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌikɔ̃ˈnɔklasm̥], AS: [ikõnoklasm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.• akc. pob.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ruch zwalczający oddawanie czci obrazom i figurom religijnym, rozwijający się na przełomie VIII i IX wieku w Bizancjum[1]; zob. też ikonoklazm w Wikipedii
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Wkrótce ikonoklazm stał się doktryną Kościoła bizantyjskiego.[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) obrazoburstwo
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ikonoklasta m
związki frazeologiczne:
etymologia:
gr. εἰκών + κλάω (=obraz + łamać)
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) iconoclasm
  • białoruski: (1.1) іканаборства n
  • francuski: (1.1) iconoclasme m
  • rosyjski: (1.1) иконоборчество n, иконоклазм m
  • ukraiński: (1.1) іконоборство n, іконоклазм m
źródła:
  1. ↑ SJP.pl.
  2. 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  3. ↑ Agnieszka Krzemińska, Cud oblicze, Polityka, 11-04-2009
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.