emeryt (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɛ̃ˈmɛrɨt], AS: [ẽmeryt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, która przepracowała ustawowo wymaganą liczbę lat i osiągnąwszy wymagany wiek, przestała pracować i otrzymuje emeryturę
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik emeryt emeryci dopełniacz emeryta emerytów celownik emerytowi emerytom biernik emeryta emerytów narzędnik emerytem emerytami miejscownik emerycie emerytach wołacz emerycie emeryci - przykłady:
- (1.1) Wielu emerytów musi wrócić do pracy, aby związać koniec z końcem.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. emerytura ż
- forma żeńska emerytka ż
- przym. emerycki, emerytalny, emerytowany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Emerit[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) pensioner
- arabski: (1.1) متقاعد
- białoruski: (1.1) пенсіянер m
- duński: (1.1) pensionist w
- fiński: (1.1) eläkeläinen
- francuski: (1.1) retraité m
- hiszpański: (1.1) jubilado m
- kaszubski: (1.1) emerita m
- kazachski: (1.1) зейнеткер
- nowogrecki: (1.1) συνταξιούχος m
- rosyjski: (1.1) пенсионер m
- turecki: (1.1) emekli
- ukraiński: (1.1) пенсіонер m
- węgierski: (1.1) nyugdíjas
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.