dybuk (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈdɨbuk], AS: [dybuk]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) rel. ezot. w mistycyzmie i folklorze żydowskim dusza zmarłego, która zawładnęła ciałem żywej osoby[1]; zły duch, który wstępuje w żywego człowieka i nadaje mu obcą osobowość[2]; zob. też dybuk w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dybuk dybuki dopełniacz dybuka dybuków celownik dybukowi dybukom biernik dybuka dybuki narzędnik dybukiem dybukami miejscownik dybuku dybukach wołacz dybuku dybuki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) duch, demon
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) hebr. דיבוק (dibuk) → przyczepienie, przytwierdzenie[2]; por. jid. דיבוק (dibek)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dybbuk
- francuski: (1.1) dibbouk m, dybbouk m
- hebrajski: (1.1) דיבוק m
- japoński: (1.1) ディブク
- jidysz: (1.1) דיבוק m (dibek)
- kataloński: (1.1) dibbuk m
- niemiecki: (1.1) Dibbuk
- perski: (1.1) دیبوک
- rosyjski: (1.1) диббук m
- włoski: (1.1) dybbuq
- źródła:
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
- 1 2 Julius H. Schoeps (red.), Nowy leksykon judaistyczny, Warszawa 2007, s. 206.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.