bydlę (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈbɨdlɛ], AS: [bydle], zjawiska fonetyczne: denazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) pot. rogate hodowlane zwierzę
- (1.2) pot. duże zwierzę
- (1.3) pot. pogardliwie o nikczemnym człowieku
- (1.4) st.pol. dobytek[1]
- odmiana:
- (1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bydlę bydlęta dopełniacz bydlęcia bydląt celownik bydlęciu bydlętom biernik bydlę bydlęta narzędnik bydlęciem bydlętami miejscownik bydlęciu bydlętach wołacz bydlę bydlęta - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) wół, krowa
- (1.2) bestia
- (1.3) bydlak
- (1.4) wardęga
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. bydlęcy
- rzecz. bydlak mos/mzw
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) horned animal; (1.2) beast; (1.3) swine, animal
- białoruski: (1.1) быдла n, скаціна ż; (1.3) жывёліна ż, звер m
- esperanto: (1.1) bruto; (1.3) bruto
- jidysz: (1.1) בהמה ż (behejme); (1.3) אַ הונט מיט אויערן (a hunt mir ojern)
- kaszubski: (1.1) bidlã n
- niemiecki: (1.1) Vieh n; (1.2) Vieh n; (1.3) Schweinehund m, Vieh n
- rosyjski: (1.1) скотина; (1.3) скот, скотина
- słowacki: (1.3) hovädo
- źródła:
- ↑ Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 137.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.