bocznica (język polski)
- wymowa:
- IPA: [bɔʧ̑ʲˈɲiʦ̑a], AS: [bočʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) boczny tor kolejowy; odnoga od głównej linii, przeznaczona do specjalnego użytku; zob. też bocznica kolejowa w Wikipedii
- (1.2) pot. boczna ulica, boczna droga, odnoga drogi
- (1.3) biol. odgałęzienie nerwu lub naczynia krwionośnego
- odmiana:
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bocznica bocznice dopełniacz bocznicy bocznic celownik bocznicy bocznicom biernik bocznicę bocznice narzędnik bocznicą bocznicami miejscownik bocznicy bocznicach wołacz bocznico bocznice - przykłady:
- (1.1) Do kamieniołomu prowadzi bocznica kolejowa.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) bocznica kolejowa • wjechać na bocznicę • stać na bocznicy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bok m, boczek m, boczuś m, boczniak m, pobocznica ż, pobocze n, bocznik m, poboczność ż
- przym. boczny, poboczny
- przysł. bocznie, pobocznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- czeski: (1.1) vlečka ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.