bocznica (język polski)

bocznica (1.1)
wymowa:
IPA: [bɔʧ̑ʲˈɲiʦ̑a], AS: [bočʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) boczny tor kolejowy; odnoga od głównej linii, przeznaczona do specjalnego użytku; zob. też bocznica kolejowa w Wikipedii
(1.2) pot. boczna ulica, boczna droga, odnoga drogi
(1.3) biol. odgałęzienie nerwu lub naczynia krwionośnego
odmiana:
przykłady:
(1.1) Do kamieniołomu prowadzi bocznica kolejowa.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bocznica kolejowawjechać na bocznicę • stać na bocznicy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bok m, boczek m, boczuś m, boczniak m, pobocznica ż, pobocze n, bocznik m, poboczność ż
przym. boczny, poboczny
przysł. bocznie, pobocznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.