bisurmanić (język polski)

wymowa:
[uwaga 1] IPA: [ˌbʲisurˈmãɲiʨ̑], AS: [bʹisurmãńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) daw. nawracać na wiarę mahometańską; turczyć[1]

czasownik zwrotny niedokonany bisurmanić się

(2.1) daw. wieść hulaszcze życie
(2.2) daw. psocić
(2.3) daw. przyjmować islam; zob. też bisurman w Encyklopedii staropolskiej
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1-3) koniugacja VIa
przykłady:
(2.2) Młodzi bisurmanili się, urządzali psie figle, starsi pili alkohol, urządzali burdy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.3) turczyć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bisurmaństwo n, bisurman m, bisurmanienie n, bisurmanin mos
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bisurmanić” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.