biało (język polski)
biało (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈbʲjawɔ], AS: [bʹi ̯au̯o], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j
- znaczenia:
przysłówek sposobu
- (1.1) z użyciem białej barwy, z obecnością białości
- odmiana:
- (1.1) biało, st. wyższy bielej; st. najwyższy najbielej
- przykłady:
- (1.1) Sala jadalna miała bagiety srebrne i była malowana na biało[1].
- (1.1) Spadł śnieg, zrobiło się biało i jakoś tak świątecznie.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) na biało
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) czarno
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. biały mos, nabiał mrz, białas mos, biel ż, bielik mzw, bielidło n, bielenie n, pobielenie n, bielica ż, Bielice lm nmos, białość ż, bielak mzw
- czas. bielić ndk., pobielić dk.
- przym. białawy, biały, bialski, bielicki
- tem. słow. biało-
- związki frazeologiczne:
- każdy wie, że pod brudem biało
- etymologia:
- pol. biały + -o
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Antoni Urbański Memento kresowe, nakładem autora, Oficyna Wydawnicza „Graf”, Warszawa 1929, s. 34
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.