bandos (język polski)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˈbãndɔs], AS: [bãndos], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. najemny sezonowy robotnik rolny; zob. też bandos w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bandos bandosi dopełniacz bandosa bandosów celownik bandosowi bandosom biernik bandosa bandosów narzędnik bandosem bandosami miejscownik bandosie bandosach wołacz bandosie bandosi depr. M. i W. lm: (te) bandosy - przykłady:
- (1.1) Weszło do karczmy kilku galicyjskich bandosów[2].
- (1.1) To jest jakaś nacja sama w sobie, odmienna od tej miejskiej, wiejskiej, osiadłej. To ci, co nie przynależą do żadnego pana ani do żadnej gminy, wałęsi różni, wagabundy, swawolni bandosi, bieguni różnego rodzaju[3].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bandoch
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- forma żeńska bandoska ż
- przym. bandoski
- związki frazeologiczne:
- (1.1) iść na bandos
- etymologia:
- niem. binden, niem. Bande < litew. bendras (spólnik), hin. bandhu (spółka, ród) [potrzebna transkrypcja na hindi], gr. πεθερός (teść)[4]
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „bandos” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Bolesław Prus, Placówka, Warszawa 1956, s. 80.
- ↑ Olga Tokarczuk, Księgi Jakubowe, Kraków 2019, s. 525-526.
- ↑ Hasło „bandoch” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.