banderowiec (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌbãndɛˈrɔvʲjɛʦ̑], AS: [bãnderovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) polit. hist. członek organizacji nacjonalistycznej działającej w czasie II wojny światowej na Ukrainie; zob. też banderowcy w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik banderowiec banderowcy dopełniacz banderowca banderowców celownik banderowcowi banderowcom biernik banderowca banderowców narzędnik banderowcem banderowcami miejscownik banderowcu banderowcach wołacz banderowcu / podn. banderowcze banderowcy depr. M. i W. lm: (te) banderowce - przykłady:
- (1.1) Banderowcy poddani masowym represjom niemieckim przeszli jesienią 1941 do konspiracji.[1]
- (1.1) W lecie 1943 roku rozpoczęła się na szeroką skalę ludobójcza akcja banderowców skierowana przeciwko Polakom.[2]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) nacjonalista
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. banderowski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) od nazwiska przywódcy Stepana Bandery
- uwagi:
- tłumaczenia:
- esperanto: (1.1) banderano
- kazachski: (1.1) бандерашыл
- rosyjski: (1.1) бандеровец m
- słowacki: (1.1) banderovec m, benderovec m
- ukraiński: (1.1) бандерівець m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.