androny (język polski)

wymowa:
IPA: [ãnˈdrɔ̃nɨ], AS: [ãndrõny], zjawiska fonetyczne: nazal.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) przest. brednie; zob. też androny w Encyklopedii staropolskiej; zob. też androny w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) – Androny! – zawołał Benedykt – te wszystkie cuda, tajemniczości, zagadki za grosz sensu nie mają![1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) brednie, banialuki, farmazony, głupstwa, duby smalone, koszałki-opałki, trele-morele; reg. koszyczki-opałeczki, przest. kipki-opałki, przest. koszały-opały
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
gadać/opowiadać/pleść androny[2]
etymologia:
Być może z „angrony” z niem. angeronen[3] albo z wł. androne[4][5] → 'długie korytarze, uliczki', przy czym USJP adnotację o włoskim pochodzeniu wyrazu opatruje znakiem zapytania.
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: brednia
źródła:
  1. ↑ E. Orzeszkowa: Nad Niemnem
  2. ↑ Daniela Podlawska, Magdalena Świątek-Brzezińska, Słownik frazeologiczny języka polskiego, Bielsko-Biała 2008, s. 39.
  3. ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 26.
  4. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „androny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. ↑ publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.