alken (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈalkɛ̃n], AS: [alkẽn], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) chem. organiczny związek chemiczny z grupy węglowodorów nienasyconych, w którym występuje jedno podwójne wiązanie chemiczne pomiędzy atomami węgla; zob. też alkeny w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik alken alkeny dopełniacz alkenu alkenów celownik alkenowi alkenom biernik alken alkeny narzędnik alkenem alkenami miejscownik alkenie alkenach wołacz alkenie alkeny - przykłady:
- (1.1) Najprostszym alkenem jest eten.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- zobacz też: alkan • alkin
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) alkene
- francuski: (1.1) alcène m
- hiszpański: (1.1) alqueno m
- łaciński: (1.1) alkenum n
- niemiecki: (1.1) Alken n
- rosyjski: (1.1) алкен
- słowacki: (1.1) alkén m, olefín m
- węgierski: (1.1) alkén
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.