alef (język polski)

alef (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈalɛf], AS: [alef]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. pierwsza litera alfabetów semickich: m.in. fenickiego, aramejskiego, arabskiego (ا), hebrajskiego (א), syryjskiego (ܐ); zob. też alef w Wikipedii
(1.2) mat. w teorii mnogości, moc zbiorów nieskończonego
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W mistycznych nurtach judaizmu graficzna forma alef symbolizuje nieskończoność oraz Boga, a także jedność[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) litera
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) hebr. אלף
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

alef (język słowacki)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) alef - pierwsza litera alfabetów semickich[1]
(1.2) mat. alef[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1 2 Hasło „alef” w: Slovník súčasného slovenského jazyka A – G [Słownik współczesnego języka słowackiego A – G], gł. red. Klára Buzássyová i Alexandra Jarošová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2006, ISBN 978-80-224-0932-4.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.