Beil (język niemiecki)
Beile (1.1)
- wymowa:
- lp IPA: [bai̯l] lm IPA: [ˈbai̯lə]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) topór
- (1.2) forma skrócona od Fallbeil
- odmiana:
- (1.1-2)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik das Beil die Beile dopełniacz des Beiles
des Beilsder Beile celownik dem Beil den Beilen biernik das Beil die Beile - przykłady:
- (1.1) Früher spaltete er Holz mit dem Beil. → Dawniej (on) łupał drzewo toporem.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Niemiecki - Broń
- źródła:
- ↑ Deklinacja rzeczowników w jęz. niemieckim
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.