Pośrednia Barania Ławka
Ilustracja
Pośrednia Barania Ławka na prawo od Baraniego Kopiniaka – rozłożystego szczytu w lewej części zdjęcia
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Karpaty, Tatry

Sąsiednie szczyty

Barani Kopiniak, Wyżni Barani Zwornik

Data zdobycia

24 sierpnia 1903 r.

Pierwsze wejście

A. Englisch, K. Englisch

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Pośrednia Barania Ławka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pośrednia Barania Ławka”
Ziemia49°12′10,2″N 20°11′43,8″E/49,202833 20,195500

Pośrednia Barania Ławka (słow. Sedlo baraních strážnic[1], niem. Weiszjoch, węg. Waisz-horhos[2]) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w ich grani głównej. Znajduje się w długiej północno-zachodniej grani Baranich Rogów i oddziela od siebie Barani Kopiniak na północnym zachodzie i Wyżni Barani Zwornik na południowym wschodzie. Jest to wybitne siodło, tworzące razem z położonym blisko niego Baranim Kopiniakiem i Niżnią Baranią Ławką szerokie obniżenie grani pomiędzy Wyżnim a Niżnim Baranim Zwornikiem, traktowane przez Słowaków jako jedna dwusiodłowa przełęcz[3].

Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Północne stoki opadają z niej do Baraniego Bańdziocha – górnego piętra Doliny Czarnej Jaworowej, południowe natomiast zbiegają do Baranich Pól w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich[4]. Najdogodniejsza droga dla taterników na Pośrednią Baranią Ławkę wiedzie od południa przez Baranie Pola, łatwe są też drogi od północnego wschodu z Przełęczy Stolarczyka oraz od południa przez Barani Ogród[2].

Pierwsze wejścia:

Przypisy

  1. ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-28].
  2. 1 2 3 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 22–24.
  3. ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.
  4. ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.