 Biała Kopa wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′29,2″N 20°12′46,4″E/49,224778 20,212889 | |
Biała Kopa (słow. Biela kopa[1]) – rozłożysta turnia w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w grani głównej Tatr. Znajduje się w środkowym fragmencie Koperszadzkiej Grani, północno-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu. Od Białego Grzebienia na południowym zachodzie oddziela ją Niżnia Biała Przełączka, natomiast od Koperszadzkiej Czuby na północnym wschodzie jest oddzielona Koperszadzkim Przechodem. Wzniesienie ma długą i niemal poziomą grań szczytową, wyniesioną niezbyt wysoko ponad sąsiednie przełęcze[2].
Stoki północno-zachodnie opadają z Białej Kopy do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej i są trawiasto-skaliste, przy czym bardziej strome są ich dolne fragmenty. Stoki południowo-wschodnie zbiegają zaś do Doliny Białych Stawów i mają podobny charakter[2].
Na Białą Kopę, podobnie jak na inne obiekty w Koperszadzkiej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsze drogi dla taterników wiodą na szczyt z sąsiednich przełęczy[2].
Pierwsze pewne wejścia:
- letnie – Kazimierz Bizański, Janusz Chmielowski, Witold Chmielowski, Adam Lewicki, przewodnicy Klemens Bachleda, Jakub Bachleda Jarząbek, Jan Bachleda Tajber i Wojciech Brzega, 23 września 1901 r.,
- zimowe – Klara Hensch, Valentin Hajts i Gábor Seide, 15 lutego 1926 r.
Być może już wiele wcześniej granią przez Białą Kopę schodzili 9 sierpnia 1793 r. z Jagnięcego Szczytu Robert Townson i przewodnik Hans Gross[2].
Przypisy
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-20].
- 1 2 3 4 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 140–141, 179–180. ISBN 83-217-2472-8.