Biały Kopiniak
Ilustracja
Biały Kopiniak na prawo od zaznaczonego Białego Karbika
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Biały Kopiniak”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Biały Kopiniak”
Ziemia49°13′19,4″N 20°12′38,5″E/49,222056 20,210694

Biały Kopiniak (słow. Biela kôpka[1]) – niewybitna turnia w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w grani głównej Tatr. Znajduje się w Koperszadzkiej Grani, północno-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu. Od piramidy szczytowej masywu na południowym zachodzie oddziela go Biały Karbik, natomiast od Białej Czuby na północnym wschodzie jest oddzielony Wyżnią Białą Przełączką[2].

Stoki północno-zachodnie opadają z Białego Kopiniaka do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej i należą do lewej części północnej ściany Jagnięcego Szczytu. W górnej części są dość łagodne i trawiasto-piarżysto-skaliste, w dolnej podcięte urwistymi skałami. Stoki południowo-wschodnie zbiegają zaś do Doliny Białych Stawów, w kierunku szerokiego trawiastego zachodu. Są prawą częścią północno-wschodniej ściany Jagnięcego Szczytu[2].

Na Biały Kopiniak, podobnie jak na inne obiekty w Koperszadzkiej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsze drogi dla taterników wiodą na szczyt z sąsiednich przełęczy i są łatwe (0+ w skali UIAA)[2].

Pierwsze pewne wejścia:

  • letnie – Samuel Weber i pasterz Michael Mlinárcsik z Rakus, 28 lipca 1890 r.,
  • zimowe – Klara Hensch, Valentin Hajts i Gábor Seide, 15 lutego 1926 r.

Być może już wiele wcześniej granią przez Biały Karbik schodzili 9 sierpnia 1793 r. z Jagnięcego Szczytu Robert Townson i przewodnik Hans Gross[2].

Przypisy

  1. ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-18].
  2. 1 2 3 4 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 141, 172–175. ISBN 83-217-2472-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.