Lancia D50
Ferrari D50
Ilustracja
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Lancia / Ferrari

Projektant

Vittorio Jano

Dane techniczne
Nadwozie

rurowa kratownica przestrzenna z aluminiowym poszyciem

Zawieszenie
przednie

nierównej długości z podwójnymi rurowymi wahaczami, resorami i amortyzatorami wewnątrz

Zawieszenie
tylne

oś De Dion z resorami i amortyzatorami wewnątrz

Silnik

Lancia DS50 2.5 V8

Skrzynia biegów

manualna zintegrowana z mechanizmem różnicowym, Lancia, 5 biegów + wsteczny

Paliwo

Shell

Opony

Pirelli
Englebert

Historia
Debiut

Grand Prix Hiszpanii 1954

Kierowcy

Alberto Ascari
Luigi Villoresi
Eugenio Castellotti
Juan Manuel Fangio
Luigi Musso
Peter Collins
Alfonso de Portago

Używany

1954–1957

Wyścigi

14

Wygrane

5

Pole position

8

Najszybsze okrążenie

5

Ferrari 555 Ferrari 801 F1

Lancia D50 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Vittorio Jano i skonstruowany przez Scuderia Lancia w 1954 roku. Jedyny samochód Lancii w Formule 1. Po wycofaniu Lancii przejęty przez Ferrari i przemianowany na Ferrari D50. Pojazd zawierał kilka innowacyjnych rozwiązań i wygrał łącznie pięć wyścigów, a Juan Manuel Fangio zdobył nim tytuł mistrza świata w roku 1956.

Konstrukcja

Projektantem samochodu był Vittorio Jano[1]. Jano wcześniej był odpowiedzialny między innymi za projekt zwycięskiej w roku 1950 Alfy Romeo 158[2]. Prace nad D50 trwały długo i zastanawiano się, czy samochód kiedykolwiek wystartuje w Formule 1, ale doszło do tego, gdy Lancia z dziesięciomiesięcznym opóźnieniem zadebiutowała w Grand Prix Hiszpanii 1954[2][3].

Schemat Lancii D50

Samochód różnił się od konkurentów pod wieloma względami. Zbiornik paliwa nie znajdował się za kokpitem, jak w innych samochodach: Jano umieścił dwa zbiorniki paliwa w osłonach biegnących wzdłuż nadwozia[2]. Takie rozwiązanie poprawiło rozkład masy oraz prowadzenie pojazdu, ponieważ samochód nie miał obciążonego tyłu[2]. Osłony te oczyszczały również przestrzeń pomiędzy kołami, likwidując w ten sposób turbulencje, które na ogół występowały w tym miejscu u konkurencji[2].

W samochodzie zastosowano umieszczony wzdłużnie z przodu silnik Lancia DS50 o pojemności 2 489 cm³[4]. Był to silnik widlasty o ośmiu cylindrach, chociaż większość rywali stosowała silniki rzędowe[5]. Rozwijał on moc maksymalną 260 KM przy pomocy czterech gaźników Solex[5]. Jednostka ta była nachylona pod kątem 12 stopni[4], dzięki czemu pełniła rolę elementu nośnego nadwozia, jako że pochylenie umożliwiło poprowadzenie wału napędowego pod kokpitem z lewej strony, przez co kierowca siedział niżej – co także poprawiło rozkład masy[2]. Również pięciobiegowa skrzynia biegów poprawiała rozkład masy, będąc integralną częścią tylnej osi[4].

W samochodzie zastosowano popularne ówcześnie hamulce bębnowe[5]. Na zawieszenie składały się podwójne rurowe wahacze z przodu oraz tylna oś De Dion[5]. Samochód dysponował stosunkowo niewielką masą 620 kg[2] i rozwijał prędkość około 300 km/h[5].

Unikalna konstrukcja D50 powodowała, że samochód doskonale trzymał się drogi i w ogóle się nie ślizgał, w przeciwieństwie np. do Maserati 250F[4].

D50 w wyścigach

Samochód zadebiutował w Grand Prix Hiszpanii 1954[3]. Jego kierowca, Alberto Ascari, zdobył wówczas pole position i najszybsze okrążenie[6], ale wycofał się po 10 okrążeniach po awarii sprzęgła[7]. Sezon 1955 Ascari rozpoczął od dwóch zwycięstw w przedsezonowych wyścigach we Włoszech[4]. Podczas Grand Prix Monako 1955 Ascari wpadł do wody[4]. Włoch przeżył, ale zginął kilka tygodni później podczas testu sportowego samochodu Ferrari[4].

Nie mając czołowego kierowcy i przeżywając problemy finansowe, Lancia postanowiła wycofać się z Formuły 1 i sprzedać D50 Ferrari[4][8]. Samochodem przemianowanym na Ferrari D50 Juan Manuel Fangio zdobył tytuł mistrza świata w roku 1956[4]. Ferrari D50 ścigało się w Formule 1 do sezonu 1957[9].

Dalsze losy modelu

Zbudowano sześć egzemplarzy modelu[4]. Jednakże po wycofaniu się Lancii z wyścigów cztery z nich zostały zniszczone[4]. Dwa pozostałe znajdują się we włoskich muzeach i po zakończeniu rywalizacji w Formule 1 rzadko brały udział w pokazach[4]. Jednakże przetrwało wiele silników i skrzyń biegów, przez co zbudowano przynajmniej siedem replik D50[4]. Budowniczy tych replik otrzymali pełny dostęp do oryginalnych samochodów, co umożliwiło im wierne odtworzenie modelu D50[4].

Wersje "streamliner"

Na wzór Mercedesa W196 zostały opracowane wersje "streamliner" modelu D50 z bardzo opływowym nadwoziem. Prace nad takim nadwoziem po raz pierwszy Lancia rozpoczęła w 1955 roku, jeszcze przed sprzedażą mienia do Ferrari[10]. Nadwozie to jednak nie zostało ukończone[10].

W 1956 roku Ferrari przeprojektowało nadwozie 0006 i wystawiło je do treningów przed Grand Prix Francji[10]. Nadwozie Ferrari D50 "streamliner" było podobne do wersji opracowanej przez Lancię[10]. Samochód prowadzony wówczas przez Eugenio Castellottiego okazał się niestabilny przy bocznym wietrze[10]. Później usunięto tylne owiewki, przez co samochód był znacznie bardziej stabilny[10]. Nie był on jednak szybszy od normalnych pojazdów i nie wziął nigdy udziału w wyścigu[10].

Wyniki w Formule 1

Do roku 1957 włącznie nie przyznawano punktów w klasyfikacji konstruktorów.

Lancia D50

Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Pkt. Msc.
1954 Scuderia Lancia Lancia V8 P ARG 500 BEL FRA GBR DEU CHE ITA ESP – –
Włochy Alberto Ascari NU
Włochy Luigi Villoresi NU
1955 Scuderia Lancia Lancia V8 P ARG MCO 500 BEL NLD GBR ITA – –
Włochy Alberto Ascari NU NU
Włochy Luigi Villoresi NU / NU1 5
Włochy Eugenio Castellotti NU2 2 NU
Monako Louis Chiron 6

1 Jechał na zmianę z Eugenio Castellottim.
2 Jechał na zmianę z Luigi Villoresim.

Ferrari D50

Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 Pkt. Msc.
1955 Scuderia Ferrari Ferrari V8 E ARG MCO 500 BEL NLD GBR ITA – –
Włochy Giuseppe Farina NU
Włochy Luigi Villoresi NU
1956 Scuderia Ferrari Ferrari V8 E ARG MCO 500 BEL FRA GBR DEU ITA – –
Argentyna Juan Manuel Fangio NU / 11 43 NU 4 1 1 83 / 25
Włochy Eugenio Castellotti NU 42 / NU NU 2 104 NU / NU1 82 / NU
Włochy Luigi Musso 12 NU NU3 NU
Wielka Brytania Peter Collins 22 1 1 NU / 24 NU / NU4 22
Belgia Paul Frère 2
Belgia André Pilette 6
Alfonso de Portago NU 103 / 25 NU5 NU
Belgia Olivier Gendebien NU
Niemcy Wolfgang von Trips NW
1957 Scuderia Ferrari Ferrari V8 E ARG MCO 500 FRA GBR DEU PES ITA – –
Wielka Brytania Peter Collins NU / 66
Włochy Luigi Musso NU
Włochy Eugenio Castellotti NU
Wielka Brytania Mike Hawthorn NU NU11 / NU
Niemcy Wolfgang von Trips 67 NU10
Włochy Cesare Perdisa 68
Alfonso de Portago 59
Argentyna José Froilán González 54

1 Jechał na zmianę z Luigim Musso.
2 Jechał na zmianę z Juanem Manuelem Fangio.
3 Jechał na zmianę z Eugenio Castellottim.
4 Jechał na zmianę z Alfonso de Portago.
5 Jechał na zmianę z Peterem Collinsem.
6 Jechał na zmianę z Wolfgangiem von Tripsem oraz Cesare Perdisą.
7 Jechał na zmianę z Peterem Collinsem oraz Cesare Perdisą.
8 Jechał na zmianę z Peterem Collinsem oraz Wolfgangiem von Tripsem.
9 Jechał na zmianę z José Froilánem Gonzálezem.
10 Jechał na zmianę z Mikiem Hawthornem.
11 Jechał na zmianę z Wolfgangiem von Tripsem.

Przypisy

  1. ↑ Leo Breevoort, Mattijs Diepraam: Grand Prix car designers. forix.autosport.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Cóż to był za samochód – Lancia D50. „F1 Racing”, s. 65, kwiecień 2012. Łódź: Westa-Druk. ISSN 1732-7032.
  3. 1 2 Lancia D50. chicanef1.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Wouter Melissen: Ferrari Lancia D50. ultimatecarpage.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  5. 1 2 3 4 5 1954 Lancia D50. conceptcarz.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  6. ↑ 1954 Spanish GP – Overview. chicanef1.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  7. ↑ 1954 Spanish GP – Classification. chicanef1.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  8. ↑ The 50s: Steel Men, Aluminium Machines. atlasf1.autosport.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  9. ↑ Ferrari D50. chicanef1.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  10. 1 2 3 4 5 6 7 Mattijs Diepraam, "Uechtel", Rafael Reyna, Leo Breevoort, Jasper Heymans: Grand Prix cars that never raced (work in progress). forix.autosport.com. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.