Próba interpretacji "Stepów akermańskich".

„Stepy akermańskie” Adama Mickiewicza to typowy sonet. Została zachowana budowa charakterystyczna dla tego gatunku. Pierwsze dwie strofy to część opisowa, a dwie końcowe to część moralna. Utwór posiada 14 wersów.

Pierwsza strofa ukazuje przyrodę. Świat w niej jest kolorowy np.:” Wóz nurza się w zieloność...”, świat jest spokojny, łagodny np.: „Śród fali łąk szumiących”. Osobą opisującą jest narrator. Używa wielu środków poetyckich: onomatopei – „Łąki szumiące”, przenośni – „jak łódka brodzi”, epitetów. Stosuje zdania złożone wielokrotnie.

Druga strofa. Z opisu świata znikają niektóre kolory np.: „Już mrok zapada”. Pojawia się kontrast: „Już mrok zapada” – „błyszczy obłok?”. Obraz staje się dramatyczny: „Patrzę w niebo, gwiazd szukam”. W tej części sonetu autor nie użył żadnych środków fonicznych, również środki malarskie zanikły w pewnym stopniu. Pojawiają się zdania pytające: „błyszczy obłok?”. Tutaj Mickiewicz ograniczył się do zdań prostych, nierozwiniętych.

Trzecia i czwarta strofa. Tutaj obraz zanika, odpływa. Autor koncentruje się już na jakimś obszarze np.: ”Słyszę, kiedy się motyl kołysa na trawie”. Pojawia się cisza, którą autor uzyskuje dzięki całkowitemu zanikowi poetyckich środków malarskich np.: „Cicho, natężam ucho”. Element ciszy jest narzędziem, dzięki, któremu bohater odkrywa swoją samotność, oddalenie od ojczyzny np.: ”że słyszałbym głos Litwy – Jedźmy, nikt nie woła”. Tutaj postać odrywa się od natury, nie przeżywa już nią takiego zachwytu. Cisza zastępuje obraz. Zdania są krótkie, pojawiają się wykrzyknienia „W takiej ciszy!”. Używa także wielu czasowników w formie osobowej np.: słyszałbym, natężam, słyszę.

Sonet ten ukazuje człowieka oddalonego od swej ojczyzny, tęskniącego patriotę. Jest on odrzucony przez świat, samotny. Jest przykładem bohatera bajronicznego.