Przyczyny rewolucji francuskiej

Oświecenie- epoka rozumu, charakteryzująca się wiarą w wiedze i naukę, epoka, w której z prawdziwą rewolucją myślową mamy do czynienia w latach 1789-1799. Kiedy to we Francji, w Paryżu, dochodzi do obalenia monarchii Burbonów i do wydarzeń, które zmieniają panujący ustrój polityczny w Europie. Dochodzi do rewolucji francuskiej, która jest wywołana przez Stan Trzeci. Czym jest Stan trzeci? „Wszystkim. A czymże był dotychczas? Niczym. Czego zaś żąda? Aby stać się czymś”. Tak opisał autor pamfletu Emanuel Joseph Sieyes położenie tych ludzi w ówczesnych realiach.

Zastanówmy się teraz jak doszło do tego, że stan, który nie miał żadnych wpływów politycznych odegrał taką role w destabilizacji władzy monarchii? Odpowiedzi na to pytanie trzeba zacząć szukać na drugim brzegu Atlantyku w Ameryce gdzie trwała wojna kolonistów z Wielką Brytanią i gdzie Francja odgrywała duże znaczenie pomagając nowym mieszkańcom Ameryki. Wojna o niepodległość kolonii(1776-1783) popchnęła Francje znajdującą się w kryzysie finansowym na skraj przepaści po za tym uruchomiła machinę myślową Francuzów na temat własnej sytuacji, w jakiej się znajdowali. Jak to mieszkańcy nowego kontynentu mogą się sprzeciwiać cłom mieć wolność obywatelską i wspaniałą konstytucję(17.IX.1787), a Europejczycy muszą zgadzać się na kolejne nowe podatki króla i kolejne wymuszenia ze strony szlachty lub duchowieństwa? Po za tym zaczęła rosnąć świadomość istnienia „mas” i tego ze masa może wziąć sprawy we własne ręce. W ośrodka życia intelektualnego zaczęto propagować nowe idee, które nie miały pewnie dużo wspólnego z kolektywizmem, ale miały dużo wspólnego z romantyzmem, a romantyzm to walka o wolność i chociaż nie było to taką oczywistą przyczyną wybuchu rewolucji to jednak był to na pewno jakiś czynnik składowy. Bardziej oczywistą przyczyną jest pewnie złe zarządzanie gospodarką i doprowadzenie Francji do narodowego bankructwa przez Ludwika XVI i jego ministrów Turgot’a, Necker’a czy Calonene’a jak również krzywdy, do jakich doprowadzała władza absolutna, o czym pisze Thiers czy Michalet. Cykliczny spadek produkcji rolnej pod koniec XVIII wieku, do tego zupełny brak żywności jak i katastrofa cenowa w latach 1787-1789 plus czynniki psychiczne w czasie kryzysu miały przełożenie na wybuch agresji w ludziach, a ta była zaś motorem rewolucji. Możemy się o tym przekonać, gdy w październiku 1787 roku Holendrzy zbuntowani przeciwko Wilhelmowi V porywają małżonkę stadhoudera, Wilhelmine zmuszając tym Prusaków do pacyfikacji. Akt ten na pewno odegrał pośredni wpływ przyciągając uwagę Francuzów, którzy mieli kontakt z Holandią. Największe niezadowolenie można było najwcześniej zauważyć w Delfinacie gdzie Stany 21 lipca 1788 roku w Salle de Jeu de Paume zebrały się na nielegalnym zgromadzeniu, które miało uchronić parlament prowincji przed dekretami królewskimi. Parlament Delfinatu buntował się przeciwko królu już od ponad dwudziestu lat. Drugie spotkanie Stanów odbyło się już legalnie we wrześniu tego samego roku ustalając o wspólnych obradach wszystkich trzech stanów oraz o indywidualnym głosowaniu. „Rok 1788 był rokiem rewolucji delfinackiej” i zaplanowaniem wydarzeń, które miały wkrótce nastąpić. Kluczowym momentem stała się próba narzucenia przez cesarza Stanom belgijskim nowej konstytucję, co miało miejsce sześć dni przed obradami Stanów Generalnych Francji. Gdy próba ta nie powiodła się cesarz użył siły wprowadzając oddziały austryjackie do Brukseli w ten sam dzień we Francji na korcie tenisowym zbuntowane Stany Generalne złożyły przysięgę puszczając tym samym w ruch rewolucje francuską.
Obserwując okres Wielkiej Rewolucji Francuskiej jesteśmy świadkami jak utrzymywanie głębokich podziałów społecznych, opór klas uprzywilejowanych, w tym przypadku Stany Pierwszego i Drugiego, do rezygnacji ze swoich przywilejów, kryzys gospodarczy i inflacja może przyczynić się do wspaniałych zmian, które wychodzą na dobre ludzkości mimo tego, że czynniki, które do tego doprowadziły z osobna są złe i nie wróżą nic dobrego dla ludzi.