Rozprawka o człowieku.

„Człowiek to stworzenie wyjątkowe”

Człowiek to istota żywa wyróżniająca się najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jako jedyny posiada kulturę i zdolność jej tworzenia. Człowiek rozumny pojawił się na Ziemi około 40 tys. lat temu i przez ten czas powiększał swoją wiedzę o świecie, w którym żyje, dlatego też możemy stwierdzić, że człowiek, to stworzenie wyjątkowe. Od momentu pojawienia się na Ziemi wynalazł wiele bardzo pomocnych mu w życiu rzeczy. Uważam, że człowiek to istota, która wciąż prowadzi niejednokrotnie zaskakującą grę z życiem, mając nadzieję na spełnienie swych marzeń i wielkie zakończenie w atmosferze triumfu. Ciągłe zaspokajanie pragnień i uciążliwa walka przynosi długo wyczekiwane sukcesy.

Ludzie jako jedyne stworzenia na całej kuli ziemskiej potrafią myśleć. Potrafią komunikować się i tworzyć, działać dla dobra ogółu i własnego. Wszystkie te elementy prowadzą do osiągnięcia najwyższego stadium rozwoju.

Pierwszym argumentem potwierdzającym moją tezę jest fakt, że człowiek
został stworzony przez Boga, ukształtowany na Jego podobieństwo, a więc obdarzony wyjątkowymi przymiotami, które nie zostały dane żadnym innym istotom. Stwórca dał ludziom rozum, duszę, a przede wszystkim wolną wolę. Pozwolił im decydować o własnych losach poprzez dokonywanie wyborów, często bardzo trudnych. Tym samym Bóg wyróżnił człowieka powierzając mu ogromne zaufanie. Mówi o tym Księga Rodzaju (Rdz 1,26-31):
„A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi! Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. (...) I stało się tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre.” Z tego fragmentu jasno wynika, że to człowiek został wyniesiony na piedestał życia. Panuje nad wszystkimi innymi stworzeniami Bożymi. Człowiek posiada sumienie, potrafi oddzielić dobro od zła oraz ma swój własny kodeks moralny, a są to podstawowe wyznaczniki człowieczeństwa.

Kolejnym argumentem jest fakt, że człowiek to ojciec wszystkiego co aktualnie posiadamy. To twórca nie tylko praw i organizacji społecznej, ale także kultury, sztuki i wynalazków technicznych, które tak bardzo ubogacają i ułatwiają nasze życie. Dzięki nim mażemy lepiej poznać otaczający nas świat i potrafimy przelewać nasze emocje na papier, kamień lub płótno. Umiemy wyrazić siebie oraz czynić coś dla innych.

Istota ludzka nauczyła się żyć w społeczeństwie. Pomaga innym w potrzebie i jeśli coś robi to robi to dla innych. Dzieli się tym co ma np. swoimi doświadczeniami. Przekazuje to kolejnym pokoleniom. Daje coraz bardziej stabilny fundament do wykorzystania.

Człowiek posiada duszę. Obdarza drugiego człowieka uczuciem. Potrafi kochać i nienawidzić zarazem. Jest pod tym względem bardzo skomplikowany i niezbadany. Uczucia czasami powodują, że popada w kłopoty, ale posiada też rozum, który potrafi go z ich wyciągnąć. Umie słuchać serca i rozumu, posiada wrodzoną dobroć. Kieruje się w życiu wiarą i wartościami moralnymi. Przywiązuje się do innych osób, cierpi po ich stracie co powoduje, że jesteśmy sobie wszyscy nawzajem potrzebni.

Wyjątkowość ludzka objawia się też w przywiązaniu do domowego ogniska, do miejsca, w którym się żyje, do ojczyzny.
Wszystkie powyższe argumenty potwierdzają słuszność postanowionej przeze mnie tezy. Człowiek sam w sobie jest po prostu wyjątkowy. Posiada wady i zalety, ale to właśnie czyni do wybitnym, wie o swoich słabościach i mocnych stronach. Dąży do bycia lepszym i do ulepszenia świata. Ciągle się rozwija, przeciwstawia się złu zadawanemu jego bliskim.